வேணும் வெள்ளை மாத்திரைகள்....

சில நாட்களுக்கு முன்னால் நண்பர் திரு இரா. எட்வின் அவர்கள் இந்தியாவின் மருத்துவர்கள் பற்றியும், மருந்துகள் விலைப் பற்றியும் ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தார். அரசு மருத்துவமனைகள் குறித்தும் ஒன்றிரண்டு வரிகள் அதில் வந்திருந்தன. பொதுவாகவே அரசு மருத்துவமனைகள் என்றால் கொஞ்சம் அலட்சியமும், அங்கே தவறுகள் தான் நடக்கும் என்றும் தான் மக்களாகிய நாம்  சிந்திக்கிறோம். மேலே குறிப்பிட்ட கட்டுரையில் கூட, புதுச்சேரி ஜிப்மர் மருத்துவமனை தனியார் மயமாக்கப் படுவதை எதிர்த்துத் தான் பேசியிருந்தார் எட்வின்.  அவர் வசிக்கும் பெர்ம்பலூரில் உள்ள  அரசு மருத்துவமனைப் பற்றியோ, பணி புரியும் இடத்திலிருக்கும் அரசு மருத்துவமனைப் பற்றியோ சொல்ல ஒன்றுமில்லை அவருக்கு.  சரி அவர் அரசியல் அவருக்கு.


இப்படி எல்லாம் ஏன் நடக்கிறது என்று நாம் யோசிக்கிறோமா? அரசு மருத்துவமனைகளில் நடப்பது வெளிச்சத்துக்கு வந்து விடுகிறது, அரசை விமர்சிப்பதற்காக.... என்றால் தனியார் மருத்துவமனைகளில் தவறுகள் நடப்பதில்லையா? ஏன் அது பற்றி எதுவும் வெளியில் வருவதில்லை? அரசு மருத்துவமனையில் நோயாளியை கவனிக்க பத்து நிமிடம் தாமதமானாலே ஆத்திரப்படும் நாம் தான் தனியார் மருத்துவமனைகளில் பணத்தைக் கட்டி விட்டு மணிக்கணக்காய் காத்திருக்கிறோம். ஒரு வார்த்தை புலம்பலில்லை. இந்த மருத்துவர் மிகவும் சிறப்பாய் பார்க்கிறார், அதான் கூட்டம் தள்ளுகிறது என்று நாமே சமாதானம் செய்து கொள்கிறோம். அரசு மருத்துவமனைகளில் கண்ட இடங்களில் துப்பி, தின்றதை கண்ட இடங்களில் போட்டுச் செல்லும் மக்கள் காசு கொடுத்து வைத்தியம் பார்க்கும் இடங்களில் எத்தனை ஒழுங்காய் நடந்து கொள்கிறார்கள்? மக்களின் மனப் பாங்கு மாறினால் தானே அரசு மருத்துவமனைகளிலும் மாற்றம் வரும்?

கையிலே காசே இல்லாத, கூலி வேலை செய்து அன்றாடம் பிழைக்கும் ஒருவர், தனக்கு விடாத சளித் தொந்திரவு வந்ததும், அதற்கென இருக்கும் தனியார் மருத்துவமனைக்குப் போய் அங்கங்கே கடன் வாங்கிய காசு தீரும் வரை வைத்தியம் பார்த்துவிட்டு காசு இல்லாமல் போனதும் தான் அரசு மருத்துவமனைக்கு வருகிறார். ஆறு மாதம் தொடர்ந்து மருந்து சாப்பிட்டால் தான் வியாதி குணமாகும் என்று சொல்லும் அரசு மருத்துவரிடம்  நம்பிக்கை வருவதில்லை அவருக்கு. கிருமியை அழிக்க ஒன்று, கிருமி இனப்பெருக்கம் செய்யாமல் இருக்க ஒன்று என்று மாத்திரைகளின் செயல் பற்றி விளக்கம் சொல்லும் மருத்துவ ஊழியர் வேலையற்றவராகத் தெரிகிறார். என்ன செய்வது இதற்கு...? இந்த இரண்டு சம்பவங்களைப் பாருங்கள்..


1. விளையாடும் போது கீழே விழுந்து நெற்றியில் சின்னதாகக் காயம் பட்ட ஒரு மாணவனுடன் வருகிறார் ஒரு ஆசிரியர். மாணவனுக்கு இரண்டு செப்ட்ரான் மாத்திரைகளும், இரண்டு பாரசிட்டமால் மாத்திரைகளும் (எட்வின் ச்சும்மா மாத்திரை பேரெல்லாம் எழுதி வெளுத்து வாங்கும் போது நாம எழுதாம இருக்கலாமா?) தரப்பட்டு, காயத்துக்கும் சிகிச்சை செய்யப் படுகிறது. மாத்திரைகளைத் திருப்பி திருப்பி உற்றுப் பார்க்கிறார் ஆசிரியர். என்ன பார்க்கிறீர்கள் என்கிறார் மருத்துவர். ‘ம்ம், அதென்ன பாரசிட்டமால் தருகிறீர்கள்? வலி நிவாரணி (பெயின் ரிலீவர்) தர மாட்டீர்களா?’
மருத்துவர் சொல்கிறார், ‘இதுவும் வலி நிவாரணி தான். சின்ன பையன் தானே?  காயமும் சின்னது. இது போதும்’ உடனே அந்த ஆசிரியர் சொல்கிறார். “ க்கும்..”

 2. பள்ளி முடிந்து வீட்டுக்கு செல்லும் ஒரு மாணவன் வயிற்று வலியால் அவதிப் படுகிறான். நண்பர்கள் துணையுடன் அருகிலிருக்கும் மருத்துவமனைக்கு வருகிறான்.வயிற்றைப் பிசையும் வலி அவன் முகத்தில் எழுதப் பட்டிருக்கிறது. அவன் வந்த நேரம் அங்கே மருத்துவர் இல்லை. பணியிலிருக்கும் செவிலி அவனுக்கு ஒரு  ஜெலுசில் மாத்திரையும், வைட்டமின் மாத்திரையும் தருகிறார். அதைப் பார்த்த இன்னொருவர் கேட்கிறார். அவன் வயிற்று வலிக்கு ஒரு ராணிடிடின் ஊசி போடலாமே என்று. அரை குறை அறிவுடன் சொன்னாலும் நீங்கள் சொல்வது சரி தான் என்று ஒத்துக் கொள்ளும் அந்த செவிலி சொல்கிறார். மருத்துவர் இல்லை, மாணவன் விடுதியில் தங்கியிருப்பதாகச் சொல்கிறான். விடுதிக் காப்பாளரும் கூட வரவில்லை. எப்படி ஊசிப் போடுவது.? ஏதாவது ஒவ்வாமை ஏற்பட்டால் என் வேலைக்கு ஆபத்தாகி விடுமே... அதனால் தான் இப்படி செய்கிறேன். (பள்ளியிலிருந்து ஒரு மூன்று கிலோமீட்டராவது நடந்து தான் அவன் தங்கியிருக்கும் விடுதிக்குச் செல்ல வேண்டும்.) கூட இருந்தவர் சொல்கிறார், நான் அவனுக்கு பொறுப்பெடுத்துக் கொள்கிறேன், தயவு செய்து அவனுக்கு ஒரு ஊசிப் போடுங்கள்..... கொஞ்சம் தயங்கி ஒரு ஊசி போடுகிறார் செவிலி. சற்று நேரத்தில் வலி குறைந்து தெளிவு வருகிறது அவன் முகத்தில்...

இந்த இரண்டு சம்பவங்களும் என்னவெல்லாம் சொல்கிறது?


அன்னியன் சினிமா பாணியில் சொல்வதானால்,

யாரெல்லாம் இதில் குற்றவாளிகள்?

பாரசிட்டமால் மாத்திரை என்றால் அது சுரத்துக்கு மட்டும் தான் என்று ஏற்றப்பட்டிருக்கும் நம் அறிவு--  குற்றவாளியா?
அரசு மருத்துவமனை என்றால் எல்லாத்துக்கும் ஒரே மாத்திரை தான் தருவார்கள் என்ற பொதுப் புத்தி தான்-- குற்றவாளியா?
படித்தவர்களும் இந்த பொதுப் புத்திக்கு தப்பாமல் இருக்கும் சூழல்--  குற்றவாளியா?
எல்லா நேரமும் மருத்துவர்களை பணியிலிருக்கச் செய்யாத ,
மருத்துவர் இல்லாத நேரத்தில் அவசர காலத்தில் இயங்கும் வழி முறைகளைத் தெளிவாக வரையறுக்காத அரசு-- குற்றவாளியா?
பதவிப் பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருக்காமல் நோயாளியின் வலி தீர்க்கத் துணியாத செவிலி-- குற்றவாளியா?
அரசுப் பணி போய்விட்டாலும், நியாமாக வாழ்ந்து விட முடியும் என்ற உணர்வை விதைக்கத் தவறுகிற படிப்பு-- குற்றவாளியா?
வழியில்லாவிடிலும் எப்படியாவது படித்து விட வேண்டும் என்று விடுதியில் தங்கிப் படிக்கும் அந்த மாணவன்-- குற்றவாளியா?

என்ன தான் இதற்குத் தீர்வு?

இது எல்லாவற்றிற்கும் காணப்படும் தீர்விலும் தான் அரசு மருத்துவமனைகளின் தரம் அடங்கியிருக்கிறது.?

எல்லா அரசு மருத்துவமனைகளிலும்  மனசாட்சியுடன் உழைக்கும் ஊழியர்கள் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள். பல சந்தர்ப்பங்களில் அவர்களை சட்டதிட்டங்கள் என்னும் மாயக் கயிறுகள் கட்டி வைத்திருக்கின்றன. மேலே குறிப்பிடப் பட்ட செவிலி மாதிரி. பசியோடு வந்திருக்கும் கர்ப்பிணிப் பெண்ணுக்கு உணவு வாங்கித் தருகின்ற மருத்துவர்கள், சாப்பாட்டுக்கு வழியில்லை என்று சொல்லும் காச நோயாளிக்கு வார மருந்து வாங்க வரும் போதெல்லாம் செலவுக்கு காசும் சேர்த்துத் தரும் ஊழியர்கள், எந்த காசும் வாங்கிக் கொள்ளாமல் வயதானவர்களுக்கு சான்றிதழ் தருகின்ற மருத்துவர்கள், போன குழந்தைக்கே எத்தனை கஷ்டப் பட்டே, மறுபடி கர்ப்பமாயிட்டா கஷ்டம்டி, நான் சொல்றதக் கேளு என்று அறிவுறுத்தி காப்பர் டி போட்டு விடும் செவிலிகள், இந்தாப் பாருப்பா, உனக்கு சக்கரை வேற இருக்கு, சரியா புண்ண கவனிக்கலண்ணா கால் போயிடும் ஜாக்கிரதை என்று எடுத்துச் சொன்ன படி காயத்தை சிரத்தையாக சுத்தம் செய்து கட்டி விடும் ஊழியர் என்று அரசு மருத்துவமனைகளிலும் நல்ல இதயங்கள் இருக்கத் தான் செய்கிறது. என்ன செய்வது? நல்லதை மேம்போக்காகப் பார்த்துவிட்டு, அல்லாததை பூதக் கண்ணாடி வைத்து பார்ப்பது தானே மனித இயல்பு.....
பாராட்டித் தான் பாருங்களேன் அரசு மருத்துவமனைகளை....

 நீங்க போனதுண்டா இங்கே என்று ஒரு கட்டுரை எழுதியிருக்கிறார் நிலாமகள். அதற்கு பின்னூட்டம் இட்டிருக்கும் பெரும்பாலானவர்களும் சிகிச்சைக்குக் செல்லும் மக்கள் பற்றிக் கவலைப் பட்டிருக்கிறார்களே தவிர, இது போன்ற ஒரு சூழலில் பணி புரியும் ஊழியர்களைப் பற்றி நினைக்கவேயில்லை. அவர்களும் இந்த அரசின் மக்கள் தானே.? எந்த வசதிகளும் இல்லாத, இரவுகளில்  இரவுக் காவலாளி என்றப் பெயரில் கூட ஆண்களின் துணை ஏதும் இன்றி அழுது வடியும் ஒளிவிளக்கோடு எத்தனை மருத்துவமனைகளில் பெண்கள் செவிலிகளாகவும், ஆயாக்களாகவும், மருத்துவர்களாகவும் பணி புரிகிறார்கள் என்று எத்தனைப் பேருக்குத் தெரியும்? குடிபோதையில் வைத்தியம் செய்துகொள்ள என்று வருகின்ற அசடர்களையும் அவர்கள் சமாளிக்கத் தானே செய்கிறார்கள்.

ஆனால் இது எதுவும் யார் பார்வைக்கும் வருவதில்லை.  லஞ்சம் வாங்கும் ஊழியர்களும், நோயாளிகளைத் திட்டும் செவிலிகளும், மருத்துவர்களும் பேசப் படும் அளவுக்கு நல்லவைகள் பேசப்படுவதில்லை. பேசப்படாததினால் நல்லவர்கள் மாறிவிடுவதும் இல்லை. அவர்களைப் போன்றவர்களால் அரசு மருத்துவமனைகள் இன்னும் இன்னும் சிறப்பாய் செயல்பட்டுக் கொண்டு தான் இருக்கும், வேணாண்ட்டா வெள்ளை மாத்திரை என்று எத்தனைப் பேர் வந்து பாடினாலும் வெள்ளை மாத்திரைகள் நோய்களைத் தீர்த்துக் கொண்டு தான் இருக்கும்......